Het vertrek: zeilen op de Golf van Biskaje (#4)

Hallo allemaal en welkom terug voor onze wekelijkse blog.

Deze week kun je alles lezen over onze eerste zeiltocht op de nieuwe boot, eigenlijk onze allereerste zeiltocht zonder begeleiding. En het was een uitdaging ... als je me tijdens de overtocht had gevraagd of ik een boot zou willen kopen en erop gaan wonen om de wereld rond te reizen, dan zou het antwoord zijn: IN GEEN GEVAL!! Maar we hebben de boot al gekocht en we leven erop. Ach ja, elk begin is moeilijk, toch?

Het vertrek ...

Eindelijk was het moment aangebroken - vrijdag 9 oktober, 8 uur - om Les Sables d'Olonne te verlaten en aan ons grote zeilavontuur te beginnen. We konden de eerste tekenen van de zonsopgang zien terwijl we de motoren startten en de trossen losgooiden. Het was een spannend moment, we gingen dit nu echt doen! Mijn handen beefden letterlijk van opwinding en mijn hart klopte behoorlijk snel. Daar gingen we... op naar een hopelijk rustige tocht.

De wind zat vrij goed op onze eerste dag, dus hebben we de zeilen gehesen, de motoren uitgezet en zijn we weggevaren van de kust. Al snel werd de zee ruwer zoals je kunt verwachten in de Golf van Biskaje, dus ik was blij dat ik een pil tegen zeeziekte had genomen, beter voorkomen dan genezen. De eerste dag was vrij ontspannen, we hebben vooral tijd besteed aan het aanpassen en uitzoeken van alle instellingen op de B&G, het bekijken van de weersvoorspelling, het trimmen van de zeilen, uitkijken over de zee, wat quality time met de kinderen en voldoende gerust als voorbereiding op de nacht.

Het hoogtepunt van de eerste dag was de groep dolfijnen die we zagen in de late namiddag. Dat was nogal een show die ze ons gaven op onze eerste dag op zee, geweldig! Na de dolfijnenshow was het tijd om alles voor te bereiden om de nacht in te gaan. Om ons 's nachts zekerder te voelen, hebben we het grootzeil gereefd (lees: de oppervlakte verkleind) voor het geval de wind sterker zou worden en we dit niet in het donker zouden moeten doen. We kozen ervoor om allemaal samen op de flybridge te slapen in onze slaapzakken. Sven en ik sliepen om de beurt, maar de nacht was pikdonker en het was zo saai om naar de B&G monitor te staren dat ik veel moeite had om wakker te blijven. Ik dacht dat ik tijdens mijn nachtwacht wat films of series op mijn Ipad zou kunnen kijken, maar dat lukte niet zonder misselijk te worden. Dus bleef Sven bijna de hele nacht wakker en sliep ik in korte periodes omdat ik telkens wakker werd, bezorgd dat er iets mis was. Je kan je vast wel voorstellen hoe blij ik was om de lucht iets minder zwart te zien worden, de eerste tekenen dat de ochtend aanbrak, het lukte me dan ook om de laatste wacht te nemen en Sven was blij om te kunnen gaan slapen.

De tweede dag ...

De tweede dag was vrijwel hetzelfde als de eerste dag, enkel met nog meer golven en meer wind (20-25 knopen). En aangezien ik die dag geen pil tegen zeeziekte slikte, voelde ik me bijna de hele dag ellendig. Alleen als ik ging liggen ging het wat beter, maar elke keer als ik naar beneden moest om iets te halen of als ik me ergens op moest concentreren, kwam het ellendige gevoel terug. Het plan om de zeeziekte te overwinnen zonder medicatie was tot dusver geen succes. De kinderen leken goed met de beweging van de boot om te gaan, vooral Liam; hij heeft het ene boek na het andere gelezen. Sky voelde zich wel een beetje slecht na het lezen, maar na een paar minuten liggen was dat gevoel verdwenen. Ze waren nog steeds tevreden aan boord, ook al was er op dit moment niet veel te doen. Ze lazen een boek, rustten en keken naar de zee en enkel 's avonds voor het slapengaan speelden ze een beetje op hun Ipad. Ik keek er niet naar uit om weer de nacht in te gaan, maar er was nu geen weg terug. Gelukkig werden we getrakteerd op een prachtige zonsondergang voordat de avond viel. De nacht was ook vrijwel hetzelfde als de eerste nacht.

De derde dag ...

Opnieuw, vrijwel hetzelfde als de vorige dagen, klinkt dat saai? Dat was het ook! Vooral omdat de golven erg ruw waren en het bijna onmogelijk was om iets binnen te gaan doen. Als we ons niet stevig vasthielden zouden we de ganse tijd omvallen of overal tegenaan botsen . Ik heb dan ook meerdere blauwe plekken opgelopen tijdens deze zeiltocht. Ik besloot weer een pil te nemen tegen zeeziekte, en naarmate de dag verstreek werden de golven minder hoog en werd het die dag allemaal wat draaglijker. De kinderen speelden veel op hun Ipad's en Sven slaagde erin om 's avonds pasta klaar te maken, wat een zeer welkome maaltijd was. 'S Avonds werden we nogmaals begroet door een groep dolfijnen en mochten we genieten van alweer een prachtige zonsondergang.

Onze enige zorg die dag waren de talrijke rapporten die we de afgelopen weken lazen over de orka-aanvallen op zeilboten voor de kust van Spanje. En des te meer toen we 's nachts een bericht van de kustwacht ontvingen dat er een groep orka's werd gespot nabij de NW-kust, waar wij op dat moment waren. We vaarden al op de aanbevolen afstand van de kust, maar we besloten toch nog wat verder de oceaan in te zeilen. Het was een benauwde nacht. Na een dag met weinig wind en veel motorzeilen omwille van de tegengestelde stroming begon de wind 's nachts onverwachts aan te trekken, waardoor we in het donker moesten reefen. Alles ging goed, maar deze dingen maken me zenuwachtig. 'S Nachts maak ik me altijd zorgen over worstcasescenario's, zoals Sven die overboord valt. Wat praktisch onmogelijk is omdat we alle nodige veiligheidsmaatregelen nemen, maar 's nachts slaan mijn gedachten graag op hol.

De vierde dag ...

Tegen de ochtend waren we ver uit de Golf van Biskaje en het verschil was merkbaar. De zee was veel kalmer, het leek wel alsof we op een vijver zeilden. Een groep dolfijnen begroette ons bij zonsopgang.

Een rustige zee betekende dat er weinig wind was waardoor we met de motor aan moesten varen maar het was fijn om na drie dagen struikelen normaal over de boot te kunnen lopen. De kinderen konden binnen spelen met de lego en ik hoefde geen zeeziektepil te slikken. Omdat er geen golven waren, konden we die dag heel veel dolfijnen zien, het was geweldig!

Omdat de zee zo rustig was zagen we ook allerlei dingen voorbijdrijven zoals visnetten, stukken hout, dozen, ... Meestal verder weg van onze boot behalve één stuk visnet dat recht onder de boot dreef. We hadden het geluk dat enkel de motor aan bakboord zijde draaide want het net kwam vast te zitten in de propeller van de stuurboordmotor. Het lukte Sven om het eruit te krijgen met de boothaak. Gelukkig had ik het stuk net opgemerkt want als dit had vastgezeten in de propellor terwijl we de motor aanzetten hadden we waarschijnlijk stukken aan de motor gehad.

'S Avonds trok de wind weer aan en stonden we voor een nieuwe uitdaging: mist. Dit maakte onze laatste avond van deze tocht zeer moeilijk. We waren van plan om de volgende ochtend in Porto aan te komen, dus we moesten weer dichter naar de kust varen. Omdat we ver de oceaan ingezeild waren om de orka's te vermijden, moesten we nu de vaarroute van de vrachtschepen oversteken om korter bij de kust te komen. Behoorlijk zenuwslopend in deze dichte mist. Maar nog erger waren de vissersboten dichter tegen de kust. De grote vrachtschepen hebben geavanceerde technologie aan boord om aanvaringen te voorkomen, maar de kleinere vissersboten hebben dit vaak niet. We kwamen die nacht vrij dicht bij een aantal boten, maar één ervan was bijna te dichtbij. Sven heeft fantastisch werk geleverd die nacht om door de mist te navigeren en alle boten om ons heen te ontwijken.

De aankomst ...

We waren zoooo blij om in de ochtend van dag 5 aan te komen in Douro Marina in Porto. Nu was het tijd om de boot schoon te maken en daarna veel te rusten.

Meer over onze aankomst in Porto en ons verblijf daar volgende week ...

Als je een melding wil ontvangen als er een nieuwe blog post gepubliceerd wordt, meld je dan aan via de log in knop bovenaan deze pagina. (onderaan voor mobiel)